EK ONTHOU…

(vir my Ma)

Onthou jy hoe ons,

eens lank, lank  geleë,

gekyk het na 

die reënbogies 

op ‘n nat krap  se rug

en dié op die vlerkies van ‘n  vlieg,  

die waterman se trane aan die kraan,

die diepste gaatjies en skeure

waar die skaduwees bedags

wegkruipertjie speel,

die piep-piep kleinste blommetjies langs die pad;   

gewonder het hoe hy dit regkry om só klein te wees

en dit tog reg te kry om te oorleef.

Onthou jy hoe ons

saam met die son en die maan gedans het

om  skielik stil te staan uit verwondering

vir ons eie uitbundigheid;

geluister het hoe die wind met die blare gesels

en tussenin die gekoer van ‘n duif,

sagte murmerklanke wat ons verbeeldings

op ver paaie laat loop het;

wierrook gebrand het tot ons koppe seer was van die reuk

en ons laggend buitentoe moes vlug vir vars lug.

Alles ‘n groot psalm en

alles knetterend van die lewe.

Ek onthou…

hoe die blink van kindwees

op Paasfees en Kersfees ook

in jou oë sy lê kom kry het;

hoe ons saans op die stoep gekyk het

hoe die maan skewebek trek vir die sterre;

die matjie voor die kaggel

waar ek aan jou knie gesit het,

terwyl  jy jou eenvoudige lewensfilosofieë

oor my uitgegiet het…

Soos sonstrale wat tussen

die donker blare van ‘n boom deurbreek,

só onthou ek die mooi van my jeug.

Dit wás mooi,

maar  dit het tog verbygegaan.

Nou is alles net ‘n herinnering,

‘n rigsnoer vir die toekoms

in die dae wat nog soos wind oor die horison gaan kom, en

vir die aande wat ‘n maan en sterre sal hê

wat lyk soos sproetjies van die nag….